Restaurant It Posthûs
Burdaard
In unserem “á la carte” Restaurant mit ca. 50 Sitzplätzen und einem Ausblick auf das Wasser und die Brücke von Burdaard servieren wir Mittagessen, Abendessen oder auch einfach nur ein gemütliches Getränk in einem stilvollen Ambiente.
Hier schon mal ein Vorgeschmack
Alle 7-Bilder anzeigen
Das könnte dich auch interessieren
In unserem “á la carte” Restaurant mit ca. 50 Sitzplätzen und einem Ausblick auf das Wasser und die Brücke von Burdaard servieren wir Mittagessen, Abendessen oder auch einfach nur ein gemütliches Getränk in einem stilvollen Ambiente. Sowohl in einer sachlichen als auch in einer persönlichen Atmosphäre. Unsere Speisekarte wird regemäßig an die jeweilige Saison angepasst.
It Posthûs befindet sich in Burdaard. Ein kleines stilvolles Dörfchen in Friesland. Sowohl innerhalb, als auch außerhalb der Region ist der Laden allseits bekannt. Besonders beliebt ist er bei Fahrradfahrern, Wanderern, Wassersportlern, Touristen und Einwohnern von Burdaard und benachbarten Dörfern. Unsere Terrasse auf dem Wasser, wo täglich Boote vorbei fahren, bietet in den Sommermonaten einen besonderen Genuss. Auch für Empfänge, Buffets und einem einfach Dinner sind Sie bei It Posthûs richtig.
Hier finden Sie Restaurant It Posthûs
Hotel, Restaurant It PosthûsDs. R.H. Kuipersstraat 1
9111HA Burdaard Route planen
vanaf jouw locatie
-
Nationaal Landschap Noardlike Fryske Wâlden
Nationaal Landschap Noardlike Fryske Wâlden
-
Fusillade aan de Woudweg
Fusillade aan de Woudweg
De fusillade in Dokkum is de grootste fusillade geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog in Friesland. Een bloedig dieptepunt in de steeds hardere strijd tussen de Duitse bezetter en het verzet.
Het gaat om een wraakactie: drie dagen eerder overvalt het verzet bij het dorp De Valom een auto van de Sicherheitsdienst (SD) met daarin een belangrijke gevangene, in de hoop deze te bevrijden. Bij het vuurgevecht dat ontstaat komen een Duitse SD-er en zijn Belgische chauffeur om het leven.
Artur Albrecht, SD-chef in Friesland, is furieus en wil volgens een getuige Dokkum 'van de kaart van Nederland laten verdwijnen'. Zijn meerderen van de SD-Dienststelle in Groningen geven hem hier echter geen toestemming voor. In plaats daarvan worden twintig gevangenen uit gevangenissen in Friesland en Groningen gehaald en meegenomen naar een weiland aan de Woudweg in Dokkum.
De burgemeester van de stad is zelfs van huis gehaald om toe te kijken. De mannen moeten op een rij gaan liggen in de sneeuw. In groepjes van vijf worden ze naar voren geroepen. Dan klinken er schoten. De lichamen van de slachtoffers moeten een etmaal blijven liggen in de sneeuw, als afschrikwekkend voorbeeld voor de bevolking. De slachtoffers zijn Friezen en Groningers. Sommigen zijn actief in het verzet, anderen zijn Todeskandidaten.
Aan de Woudweg in Dokkum herinnert een monument aan het drama. Jaarlijks is er bij dit monument een kranslegging waarbij leerlingen van scholen in Dokkum worden betrokken.
Verschillende leden van het vuurpeloton worden na de oorlog berecht voor hun betrokkenheid bij de fusillade en krijgen de doodstraf. Zo ook Artur Albrecht. Hij wordt op 21 maart 1952 gefusilleerd op de Waalsdorpervlakte. Het is het laatste doodvonnis dat in Nederland wordt voltrokken.
Dokkum op de Dam
Enkele jaren later, op 4 mei 1956, onthult koningin Juliana het Nationaal Monument op de Dam in Amsterdam. Het monument speelt een centrale rol bij de jaarlijkse Nationale Dodenherdenking op 4 mei die ook altijd wordt bijgewoond door het staatshoofd.
In het monument zijn elf urnen opgenomen met daarin ‘in bloed gedrenkte aarde’. Aarde afkomstig van van strijd- en fusilladeplaatsen uit de elf provincies. Later is ook een 12e urn met aarde uit Nederlands-Indië (het huidige Indonesië) toegevoegd.
Voor het vullen van de Friese urn is aarde gehaald uit de omgeving van Kornwerderzand, strijdtoneel in de meidagen van 1940. Ook is aarde gehaald van fusilladeplaatsen, waaronder de Woudweg in Dokkum en Dronrijp waar op 11 april 1945, een paar dagen voor de bevrijding nog dertien mensen zijn gefusilleerd.
