Oostmahorn (De Skâns)
Oostmahorn
Oostmahorn is pas sinds 2006 een dorp. Daarvoor was het een buurtschap onder Anjum, maar de plaats werd steeds omvangrijker door de komst van een aantal recreatieparken. Het inwoneraantal bleef echter rond de 80 steken.
Take a look
Oostmahorn is pas sinds 2006 een dorp. Daarvoor was het een buurtschap onder Anjum, maar de plaats werd steeds omvangrijker door de komst van een aantal recreatieparken. Het inwoneraantal bleef echter rond de 80 steken.
Oostmahorn is zo aantrekkelijk voor toeristen, omdat het pal aan het Lauwersmeer ligt. Vanuit de jachthaven vaar je zo het water van het noordelijkste meer van Friesland op.
Vroeger was Oostmahorn een omwalde vesting, vandaar dat het dorp in het Fries nog altijd 'De Skâns' wordt genoemd. Vanaf midden 16e eeuw werd het gebied rond de Lauwerszee geteisterd door kapers en smokkelaars, dus een vesting om het toegangswater tot Dokkum te bewaken, was geen overbodige luxe.
Vandaag de dag staat de deuren in Oostmahorn juist wijd open voor gasten van buiten. Bungalowparken, drijvende huisjes, campings, restaurants en een veerboot maken het vakantieplezier hier compleet! Misschien heb je wel eens gehoord van Esonstad? Het is een bungalowpark dat met gevels in oude stijl is opgetrokken, je vind dit mooie vakantiepark in Oostmahorn.
Het dorp is onderdeel van de gemeente Noardeast-Fryslân.
-
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
Gedicht: Der gie in snijen | Eeltsje Hettinga
DER GIE IN SNIJEN
Often to understand, we have to look into emptiness
– Michelangelo Antonioni
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen,
begjin april, spoaren fan lytse
hoefdieren yn de snie en oer
de mûnier, dêr’t in rûge froast
syn flierren sloech, de rop fan in ûle.
Earne út nacht syn ûnderwâlen wei
kaam in frou, in pear redens
om ’e hals, de ring fan
it lantearneljocht yn en ferdwûn,
in skaad foar har, in skaad achter har,
de iisbaan oer, it tsjuster yn.
Inkeld útsinnige kiel wie ik doe’t
by in hast dierlik oerémisk roppen
ik út myn dreamen wekker skeat
en mysels weromfûn yn de dize
oer de Po-flakten fan Antonioni, dêr’t
in kamera oer de sompen glied.
Ik seach iisblommen op de ruten,
begjin april, sette de ôftiteling
stil by de namme fan Anna.
Winter line skean tsjin de apelhôven,
liet de mûle in lang swijen.
Der gie in snijen, sûnder ophâlden.
